Tak zaczęła się trzecia jesienna, kolejny z tykocińskich przemarszów.

Przygotowania do wymarszu trwały kilka dni. Wędzono ryby, naprawiano nadwątlony mijającym sezonem sprzęt. Przed południem 9 października jeźdźcy wzięli świeże konie od Toczyłowskiego, Pana na Pentowie i Sangórce. Gdy tylko zadki spoczęły w kulbakach, skierowano się bezzwłocznie na Tykocin. Bramy zamku były zamknięte. Panowała dziwna cisza i gdyby nie kilku krzątających się w murach robotników można było uwierzyć, że twierdza jest opuszczona. Dalej droga wiodła ku wschodowi. Jeźdźcy galopując wzdłuż bagien dotarli do wsi Góra. Pijanych chłopów wzięto w karczmie na spytki. Ci nic podejrzanego nie widzieli, podobnie jak ludzie spotkani po drugiej stronie rzeki, gdzie po chwili skierowali się konni. Patrolując lewy brzeg Narwi podjazd dotarł z powrotem do miasta. Gdy pokrzepiono się piwem u tykocińskiego cejgwarta zbliżał się zmierzch. Sporo mijającego dnia stracono na szukanie pogubionego w galopie bagażu.
Następnym etapem podróży była droga wiodąca z Tykocina wprost na południe. Ten odcinek kawalkada przebyła bardzo szybko. Ciemności dogoniły jeźdźców w lesie. Pancerni nie zgubili drogi i po dwóch milach znaleźli się za Stelmachowem, w starej cegielni dostarczającej niegdyś budulca na zamek. Nie rozstawiano namiotów, nie pętano koni. Jeźdźcy uwili sobie posłania na stęchłym sianie, w starej drewnianej stodole. Oporządzone zwierzęta zamknięto w murowanych chlewach. Przy ognisku, przy którym gościło krótko kilku miejscowych piechurów, raczono się głównie solonym mięsem i wędzonymi rybami. Pito przede wszystkim rozcieńczone wodą wino i samogon. To, czego nie zdążono zjeść przed snem, zniknęło w paszczach zwierząt grasujących nocą po obejściu. Mogło to być też jakieś licho, ale pancerni postanowili nie puszczać stodoły z dymem.

Rano jeźdźcy nie kwapili się do odjazdu. Była niedziela, we znaki dawały się obolałe (od kulbak) zadki. Gdy wreszcie ruszyli w las, często musieli zmieniać drogę. Tego dnia patrolowano trakt biegnący nad Ślinę, rzekę dzielącą Podlasie od Mazowsza. Wszędzie leżały powalone wiatrem drzewa. Niespiesznie dojechano do Pentowa. Tu jeźdźcy dowiedzieli się o tym, że Czarniecki wziął dla siebie za tykocińskich jeńców ogromny okup a Związki wojskowe obiecały królowi jeszcze jakiś czas służyć na borg. Władca wzywał na Litwę pod Kuszliki, gdzie Chowański zaatakował z nową armią. Skończyły się wczasy, trzeba było wracać do codzienności.

Zdjecia